Tante Marie was de oudste zus van mijn vader. Niet echt natuurlijk, maar gewoon om even in de sfeer te komen. Zij had het koken tot ambachtelijke kunst verheven. Ze was ook vreselijk eigenzinnig. Ze kookte zoals ze altijd kookte. “Ga niet prutsen aan een recept waarvoor je eerder applaus hebt gehad.” zei Tante Marie altijd. Als ik van school kwam liep ik altijd even bij haar binnen.

De geur van heerlijke soep dwarrelde al over het paadje bij de voordeur. Er stond altijd een pan op het fornuis. Wat erin zat was altijd het grote raadsel. Tante Marie droeg alle dagen van de week een bloemetjes schort. Ik had mijn jas nog niet uit of er stond al een bord soep klaar. “Hier, eet een bord soep, het zal je goed doen.” was de boodschap. Er werd niet gevraagd of ik honger had. 

De keuken van Tante Marie zou nu een toeristische bezienswaardigheid zijn. Een keuken zoals je ze nu nog in Bokrijk kunt zien. Keulse potten, inmaakglazen, grijs ‘gewolkte’ pannen naast de zware zwarte gietijzeren ketel. De kolenkit naast het fornuis en het mandje met oude kranten.

Het houten handdoekenrekje waar geborduurd, in sierlijke letters te lezen was ‘Oost, West Thuis Best’. Boven de deur het kruisbeeldje en naast de zwarte bakelieten lichtschakelaar het wijwaterbakje met een droog palmtakje erachter gestoken. Een blok Sunlight zeep naast de kraan bij de geel-zwart geblokte vierkante gootsteen. Daar hing ook de koffiemolen van Douwe Egberts. Bonen erin en draaien maar. De gemalen koffie belandde dan onderin het kleine laatje. Ik heb van haar het kookboek gekregen en dat ligt nu hier in de keuken. Ik schets het beeld van ‘mijn’ fictieve Tante Marie die ook Tante Truu of Tante An had kunnen heten. In die geest wenst het team van ‘Tant Marie’ jullie smakelijk eten.

Maurice Maes